🐊 Prośbą O Przepustka Z Zakładu Karnego

W świetle przepisów kodeksu karnego skarbowego zawieszone postępowanie karne skarbowe wznawia się po ustaniu przyczyn jego uprzedniego zawieszenia. Powstaje pytanie, czy wydanie decyzji podatkowej przez organ pierwszej instancji powoduje taką możliwość, a także czy ponowne pojęcie postępowania jest zaskarżalne? Zawieszenie postępowania karnego skarbowego Postępowanie karne skarbowe może zostać zawieszone w sytuacji, gdy ze względu na toczącą się procedurę przed organami podatkowymi, organami celnymi (kontrola podatkowa, kontrola celno-skarbowa, postępowanie podatkowe) lub sądami administracyjnymi prowadzenie takiego postępowania jest utrudnione (art. 114a kodeksu karnego skarbowego). W praktyce, jeśli postępowanie karne skarbowe zostanie wszczęte już w trakcie trwania jednej z ww. procedur (a często do tego dochodzi, gdy zbliża się termin przedawnienia zobowiązania podatkowego) organ ścigania zawiesza to postępowanie. Akta sprawy podatkowej mają bowiem duże znaczenie na gruncie sprawy karnej. Stanowią one zazwyczaj większość materiału dowodowego, na podstawie którego prowadzone jest postępowanie. Wyrażenie „postępowanie karne skarbowe może zostać zawieszone” sugeruje charakter fakultatywny zawieszenia postępowania w przypadku toczących się ww. procedur w sprawach podatkowych. Oznacza to, że organ może, ale nie musi go zawieszać. Do organu należy decyzja, czy występują te „istotne trudności”. Są to takie sytuacje procesowe, w których co prawda jest możliwe prowadzenie postępowania przygotowawczego w sprawie karnej skarbowej, ale z uwagi na fakt, że to właśnie organy finansowe i sądy administracyjne są powołane do stosowania norm prawa finansowego materialnego, uzasadnione jest zawieszenie tego postępowania. Podkreślić trzeba, że wobec obowiązującej zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądów należałoby przyjąć, iż możliwość zawieszenia postępowania występuje jedynie na etapie postępowania przygotowawczego. Jakkolwiek bowiem postępowanie karne skarbowe toczy się w oparciu o pierwotne naruszenie finansowego prawa materialnego (np. podatkowego), to sąd karny nie jest bezwzględnie związany ustaleniami poczynionymi przez organy w decyzji określającej zobowiązanie. Na marginesie należy zauważyć, że przepis ten wzbudza wiele kontrowersji, gdyż częstokroć wykorzystywany jest w celu wydłużenia zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Samo bowiem wszczęcie postępowania karnego skarbowego w sprawie (a nie przeciwko osobie) powoduje zawieszenie biegu terminu przedawnienia takiego zobowiązania. Podjęcie zawieszonego postępowania karnego skarbowego Jakkolwiek samo zawieszenie postępowania karnego skarbowego ma charakter fakultatywny, to już podjęcie zawieszonego postępowania jest obligatoryjne w sytuacji, w której ustąpią przesłanki tego zawieszenia. Każda z procedur wymienionych w art. 114a KKS zmierza do wydania decyzji podatkowej. Sprawa podatkowa kończy się jednak nie z chwilą samego wydania decyzji, ale z momentem uzyskania przez taką decyzję waloru ostateczności oraz prawomocności. Ostateczna decyzja to taka, od której nie służy odwołanie do organu wyższej instancji. Z kolei przez prawomocną decyzję rozumie się decyzję, od której nie służy również skarga do sądu administracyjnego. Polecamy: 11 kluczowych zmian 2019 – PODATKI I KADRY Podjęcie postępowania a nieostateczna decyzja podatkowa Należy zatem uznać, że skoro organ ścigania zawiesił postępowanie karne skarbowe z uwagi na toczącą się procedurę przed organami finansowymi, to zrobił to w celu oczekiwania na ostateczną, prawomocną decyzję. W doktrynie podkreśla się, że „w razie ustania tych trudności, np. wydania ostatecznej decyzji administracyjnej przez organ podatkowy, organ postępowania przygotowawczego jest zobowiązany do podjęcia zawieszonego postępowania”. Co więcej, z samego uzasadnienia do projektu ustawy wynika, że celem regulacji było wprowadzenie możliwości zawieszenia postępowania w sprawach, w których jeszcze nie ma ostatecznej decyzji bądź rozstrzygnięcia sądu administracyjnego. Dlatego błędem byłoby podejmowanie zawieszonego postępowania przygotowawczego już po wydaniu decyzji podatkowej przez organ pierwszej instancji. Decyzja taka nie jest bowiem ani ostateczna, ani tym bardziej prawomocna. Zażalenie na postanowienie o podjęciu postępowania Podjęcie postępowania następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie składane w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Jeśli zatem zależy nam na tym, aby postępowanie karne skarbowe było zawieszone, koniecznie trzeba złożyć takie zażalenie, powołując się na nieostateczność i nieprawomocność decyzji. Stwierdzić trzeba, że wobec pierwotnego zawieszenia postępowania karnego skarbowego błędem byłoby dalsze jego prowadzenie, bez ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podatkowej, a tym bardziej wnoszenie aktu oskarżenia do sądu, co uznać należy za przedwczesne działanie. W takim bowiem przypadku mamy do czynienia z naruszeniem przepisu art. 114a KKS oraz celu jego pierwotnego wprowadzenia przez ustawodawcę. Jak widać, choć do postępowania karnego skarbowego stosuje się przepisy kodeksu postępowania karnego, to jednak posiada ono swoje własne, odrębne uregulowania, o których należy pamiętać. Mając zatem do czynienia z taką procedurą, warto ustanowić obrońcę, który posiada doświadczenie w tego typu sprawach. Autor: radca prawny Robert Nogacki Kancelaria Prawna Skarbiec specjalizuje się w ochronie majątku, doradztwie strategicznym dla przedsiębiorców oraz zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi radca prawny Robert Nogacki, Kancelaria Prawna Skarbiec

Jednym z podstawowych celów kary jest resocjalizacja skazanego. Ma to zapobiec powrotowi osoby skazanej do popełniania przestępstw. Ustawodawca przyjął założenie, że właściwe przygotowanie skazanych do zwolnienia z zakładów karnych może wywierać istotny wpływ na efekty wykonania kary, może je zwiększać lub przeciwnie może je niekiedy wręcz unicestwiać. Czas w jakim skazany domagać się może pomocy związanej z jego zwolnieniem z zakładu karnegoOkres do 6 miesięcy przed przewidywanym warunkowym zwolnieniem lub przed wykonaniem kary stanowi, w miarę potrzeby, czas niezbędny na przygotowanie skazanego do życia po zwolnieniu, zwłaszcza dla nawiązania kontaktu z kuratorem sądowym lub podmiotami, o których mowa w art. 38 § 1 (stowarzyszenia, fundacje, organizacje, których celem jest realizacja zadań określonych w kodeksie karnym wykonawczym, jak również kościoły i inne związki wyznaniowe oraz osoby godne zaufania). Okres ten ustala, za zgodą skazanego, komisja okresie przygotowania do zwolnienia skazany powinien, jeżeli jest to możliwe odbywać karę w zakładzie karnym położonym najbliżej przyszłego miejsca zamieszkania. Forma pomocy skazanemu przed jego zwolnieniem z zakładu karnego Skazanemu można zezwolić na opuszczenie zakładu karnego, łącznie na czas do 14 dni, zwłaszcza w celu podejmowania starań o uzyskanie po zwolnieniu odpowiednich możliwości zamieszkania i pracy. Zezwolenie na opuszczenie zakładu można przyznać skazanemu, którego postawa w czasie odbywania kary uzasadnia przypuszczenie, że w czasie pobytu poza zakładem karnym będzie przestrzegał porządku prawnego. Zezwolenia udziela dyrektor zakładu skazana korzystająca z omawianego powyżej uprawnienia pamiętać musi o obowiązkach jakie nakłada na niego kodeks karny wykonawczy. Przede wszystkim ma on obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia się do jednostki Policji, właściwej terytorialnie dla miejsca jego przebywania w okresie korzystania z zezwolenia, w celu potwierdzenia miejsca pobytu. Skazany korzystający z zezwoleń, w każdym przypadku zmiany miejsca pobytu ma obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia się do jednostki Policji właściwej terytorialnie dla nowego miejsca jego przebywania. Przedstawionego katalogu obowiązków skazanego nie można uważać za zamknięty. Ponieważ zawsze dyrektor zakładu karnego może zobowiązać skazanego do określonego zachowania się. Zobacz: Wzory pism w sprawach karnychSkazany wychodzący na wolność jeżeli przewiduje trudności ze znalezieniem pracy lub mieszkania ma prawo żądać doraźnej pomocy. Śródki finansowe udzielane zwalnianym skazanym pochodzą z Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej. Skazany, przed zwolnieniem z zakładu karnego, ma prawo zwrócić się do sądu penitencjarnego z wnioskiem o zastosowanie względem niego dozoru sądowego kuratora zawodowego, zwłaszcza jeśli oczekujące go warunki życia po zwolnieniu z zakładu karnego mogą mu utrudniać społeczną readaptację. Skazanemu oddanemu pod dozór i wypełniającemu nałożone na niego obowiązki zapewnia się w miarę możliwości tymczasowe zakwaterowanie i udziela pomocy w otrzymaniu zatrudnienia w miejscach oraz instytucjach wskazanych przez sądowego kuratora zawodowego. Przedstawianą instytucję ilustruje treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 29 października 2008 r. W orzeczeniu tym Sąd stwierdza, że „Oddanie skazanego pod dozór na mocy art. 167 kodeksu karnego wykonawczego stanowi swoisty kontrakt, na mocy którego skazany zobowiązuje się poddać temu dozorowi i obowiązkom nałożonym przez sąd, a w zamian za to może liczyć na pomoc w otrzymaniu zatrudnienia i tymczasowego zakwaterowania” (II AKzw 820/8).Dozór Czas trwania dozoru, o którym jest mowa powyżej nie może przekraczać 2 lat. Czasu tego nie określa się z góry. Poddanie pod dozór następuje w następstwie wydania postanowienia. Może go sprawować jedynie kurator sądowy. Sąd penitencjarny może orzec o zaniechaniu dozoru, jeżeli skazany nie przestrzega poleceń sądowego kuratora zawodowego lub nie wykonuje nałożonych serwis: Sprawy karnePomoc dla skazanego po opuszczeniu zakładu karnegoPomoc dla skazanego opuszczającego zakład karny obejmuje także troskę państwa o jego zdrowie. Skazany wymagający leczenia otrzymuje skierowanie do lekarza specjalisty lub do szpitala, jeżeli takie są wskazania lekarskie oraz wyniki wykonanych badań diagnostycznych niezbędnych dla dalszego postępowania leczniczego lub diagnostycznego. Jeżeli osoba zwolniona z zakładu karnego wymaga leczenia szpitalnego, a jej stan zdrowia nie pozwala na przeniesienie do publicznego zakładu opieki zdrowotnej, pozostaje ona na leczeniu w zakładzie karnym do czasu, gdy jej stan zdrowia pozwoli na takie przeniesienie. Leczenie może być prowadzone, jeżeli osoba zwolniona wyraża zgodę na jego kontynuację w zakładzie karnym, co powinno być potwierdzone jej podpisem w indywidualnej dokumentacji medycznej. W razie niemożności wyrażenia tej zgody przez osobę zwolnioną, decyzję o pozostawieniu jej na leczeniu w zakładzie karnym podejmuje dyrektor zakładu karnego na wniosek serwis: WięziennictwoJeżeli zwalniany skazany niezdolny jest z powodów zdrowotnych do samodzielnego powrotu do miejsca zameldowania lub miejsca przebywania bez zameldowania, administracja zakładu karnego jest obowiązana w okresie poprzedzającym zwolnienie nawiązać kontakt z rodziną, osobą bliską lub wskazaną przez skazanego inną osobą i powiadomić ją o terminie zwolnienia. W wypadku gdy działania administracji zakładu karnego okazały się bezskuteczne, administracja zakładu karnego jest obowiązana udzielić zwolnionemu pomocy w udaniu się do miejsca zameldowania lub miejsca przebywania bez zameldowania lub też publicznego zakładu opieki zdrowotnej.

Przepis art. 141a § 1 Kodeksu karnego wykonawczego daje skazanemu możliwość na opuszczenie zakładu karnego z powodu zaistnienia szczególnych okoliczności. Zezwalania na opuszczenie zakładu karnego udziela jego dyrektor. Zezwolenie może zostać udzielone na okres nieprzekraczający 5 dni. Skazany może opuścić zakład karny: pod konwojem Funkcjonariusza Służby Więziennej; pod kontrolą osoby godnej zaufania; samodzielnie. Zwolnienie zostaje udzielone skazanemu w celu odwiedzenia poważnie chorego członka rodziny; uczestnictwa w pogrzebie członka rodziny oraz w innych wypadkach szczególnie ważnych dla skazanego. Przed udzieleniem zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego, wychowawca obligatoryjnie sporządza prognozę kryminologiczno-społeczną. W sytuacjach wymagających bardzo szybkiego wydania decyzji, prognoza ta nie musi mieć pełnego zakresu. Może ona zostać zawężona do najistotniejszych i niezbędnych elementów. Decyzja o odmowie udzielenia takiego zezwolenia może zostać zaskarżona przez skazanego do sądu penitencjarnego. Podstawa prawna: ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy ( z 2020 r. poz. 523). Bartosz Piech Prawnik specjalizujący się w prawie korporacyjnym oraz prawie zamówień publicznych.

W razie czasowego pobytu w jednostce penitencjarnej osadzonego skierowanego w celu udzielenia mu natychmiastowej pomocy lekarskiej, a ujętego w ewidencji innego aresztu śledczego lub zakładu karnego, księgę główną wypełnia się jak po przetransportowaniu, z tym że zamiast adnotacji wymienionej w ust. 2 pkt 5 dokonuje się wpisu "czasowy pobyt w związku z leczeniem".

prośbą o przepustka z zakładu karnego